Kulu pong ki gange, czyli budujemy studnie na północy Ugandy

Ciężar zaopatrywania w wodę spoczywa tu na kobietach i dzieciach. Dojście do źródła lub najbliższej studni i powrót z pełnymi baniakami zajmuje nawet kilka godzin dziennie. Aby ułatwić dostęp do wody budujemy studnie głębinowe. Pomagając tak, zmniejszamy tym samym ryzyko chorób powodowanych brakiem dostępu do wody zdatnej do picia. 

Poprzez SORUDEO dotychczas powstało kilkanaście studni w wiejskich terenach dystryktów Amuru i Kitgum na północy Ugandy, w tym osiem przy pomocy Darczyńców z Polski.

Prace, w zależności od miejsca, wymagały odwiertów na głębokość od ok 60 do ponad 90 metrów. W czerwcu wywierciliśmy studnię we wsi Pabala Opwony w dystrykcie Agago (zobacz TUTAJ).

Poprzednie studnie wybudowaliśmy dzięki pomocy wielu ludzi dobrej woli z Polski, we wsiach: Latodore, Opok, Ryemakilyok, Abye, Apaa, Nimaro. Powstał również sanitariat dla dzieci przy szkole w Pabo.

Studnia, we wsi Opok, została w całości ufundowana przez rodzinę z Tychów. Studnia w Nimaro - dzięki zaangażowaniu autorów bloga "Fotostopem przez świat", którzy zorganizowali zbiórkę społeczną pośród mieszkańców Głogowa.

Obecnie potrzeba wybudowania kolejnych studni we wsiach Laditoywee, Bongo pii, Lakongera w dystrykcie Kitgum. Koszt odwiertu jednej studni głębinowej w rejonie to 24 000 000 UGX (ugandyjskich szylingów) ≈ 30 000 PLN

Północna Uganda mierzy się z wieloma wyzwaniami. Największymi z nich to wciąż obecna powojenna trauma i skrajne ubóstwo. Ludzie  tu doświadczyli niewyrażalnych okrucieństw, ich domy i dobytek zostały zniszczone, dzieci były uprowadzane, by zostać dziećmi-żołnierzami, wielu było torturowanych, wielu trwale okaleczonych.

Choć od zakończenia rebelii Bożej Armii Oporu (więcej w książce: Krew Aczoli. Dziesięć lat po zapomnianej wojnie na północy Ugandy) minęła ponad dekada, to trzy czwarte populacji ciągle żyje w ubóstwie i zmaga się z traumą spowodowaną wykorzystywaniem seksualnym, gwałtami, zmuszaniem do zabijania, przeżywając wewnętrzny ból, który prowadzi do alkoholizmu i nawrotu przemocy domowej.

Życie ludzi koncentruje się wokół drobnej działalności rolniczej. Zbieranie owoców: mango, orzechy, uprawa kukurydzy, kasawy, fasoli - to główna działalność gospodarcza społeczności w rejonie.

Niewielki procent mieszkańców zajmuje się drobnym handlem, głównie produktami rolnymi. Kryzys związany z ograniczonym dostępem do wody, powodowane tym złe warunki sanitarnych i higienicznych są odczuwalne w codziennym życiu na wsiach.

Ciężar zaopatrywania w wodę spoczywa natomiast na kobietach i dzieciach. Dojście do źródła lub najbliższej studni zajmuje i powrót z pełnymi baniakami zajmuje nawet kilka godzin każdego dnia.

Natomiast czerpanie wody  z zanieczyszczonego źródła często skutkuje chorobami, które utrudniają chodzenie do szkoły, pracy i zajmowanie się rodziną. Trzeba też pamiętać, że kobiety wymagające szczególnej opieki (w podeszłym wieku, chore i niepełnosprawne) nie są w stanie dojść do trudnodostępnych źródeł.

W czasie drogi do źródła, kobiety i dzieci są też bardziej narażone na molestowanie i napaści na tle seksualnym. Zaś noszenie wody na głowach w 20 litrowych kanistrach na długim dystansie jest przyczyną problemów i bólu kręgosłupa.